Posts

هر بار ویدیوهای دکتر مکری رو می‌بینم، یک حس امنیت عمیق سراغم میاد. انگار حضور یک پدر دانا رو تجربه می‌کنی. در میانه طوفان‌های اجتماعی، او هر بار درختی تازه رو نشونت می‌ده؛ نشانه‌ای از امید و آرامش. ویژگی‌های فن بیان دکتر مکری ۱. بداهه‌گویی هیچ‌وقت از پرکننده‌های کلامی مثل «اِ» یا «چیز» استفاده نمی‌کنه. ۲. ساختار کلام سکوت‌های به‌موقع بین جملاتش، فرصتی برای هضم بهتر کلمات می‌ده. همین باعث می‌شه شنونده هیچ‌وقت سرنخ حرف‌ها رو گم نکنه. ۳. اعتماد به نفس و خودباوری دکتر مکری اعتماد به نفس عمیقی داره. یک‌بار در سخنرانی گفت: افراد در بالاترین جایگاه حوزه خودشون چه ویژگی‌هایی دارن؟ همون‌جا به ذهنم رسید که خودش هم دقیقا در همین جایگاه قرار گرفته. تسلط کامل بر موضوع، حاصل مطالعه کتاب‌های مختلف و ایجاد یک شبکه ذهنی منسجم از علوم متنوعه. در این شبکه به‌راحتی حرکت می‌کنه. ۴. بیان احساس لحنش مثل صحبت با یک فرزند یا برادرزاده‌ست؛ صمیمی و پر از مهر. باور داره شنونده احساسش رو درک می‌کنه. به طولانی شدن صحبت‌هاش اهمیتی نمی‌ده، چون مطمئنه شنونده همراهشه. آهنگ کلام: کلامش مثل موسیقی‌ست. ریتم و تنوع داره و با موسیقی پس‌زمینه ویدیوها هماهنگه. انگار دونه‌های یک گردنبند رو با دقت کنار هم می‌ذاره. صداقت: صادقانه می‌گه: «خیلی هیجان دارم اینو بگم، چون زیاد بهش فکر کردم و جواب‌هایی پیدا کردم.» ۵. زبان بدن با صورت و دست‌هاش هم حرف می‌زنه. حرکاتش کمک می‌کنه تمرکز شنونده تازه بشه و ذهن از افکار قبلی آزاد بشه. دست‌هاش مثل پاک‌کن ابری عمل می‌کنن؛ فضایی برای دریافت فکر تازه می‌سازن. ۶. مهارت‌های ارتباطی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌هاش درک شنونده‌ست. تلاش می‌کنه بفهمه فرد مقابل دنبال چه جور تجربه‌ایه، نه صرفاً راه‌حل. همین نگاه باعث می‌شه شنونده احساس همراهی کنه، نه فقط آموزش. جذابیت‌های کلام ۱. گنجینه واژگان به‌خاطر مطالعه و نوشتن زیاد، تنوع واژگانش بالاست. تکرار در کلامش نمی‌بینی. ۲. پرورش صدا صدای گرم و دیافراگمی‌ش یکی از زیباترین ویژگی‌هاشه. صدایی که نه از گلو، بلکه از عمق میاد. ۳. شور و اشتیاق وقتی چیزی رو کشف می‌کنه، اشتیاقش برای انتقال اون حیرت‌انگیزه. هیجانش در صدا و حرکات دست‌هاش موج می‌زنه. در پایان ویدیوها با هیجان می‌گه: «تورخدا وایسین، آخرش خیلی خفن می‌شه» و شنونده رو تا لحظه آخر مشتاق نگه می‌داره. درس‌هایی برای خودم ذهنم شاید همیشه اجازه نده همه ضعف‌هام رو ببینم، اما از دکتر یاد گرفتم که شنونده دوست داره گوش بده. نوع نگاه به شنونده خیلی مهمه. ...

من یک دوچرخه‌سوارم. عاشق دوچرخه‌سواری. وسیله‌ای که در همه جای دنیا نماد سلامتی و شهر پاکه، اینجا تبدیل شده به بازی با مرگ. نه دود دارد، نه صدا. آن‌قدر بی‌صداست که نمی‌دانی چطور عابران پیاده را از وجودت آگاه کنی. یادم نمی‌رود روزی که با چراغ چشمک‌زن قرمز بزرگی پشت سرم حرکت می‌کردم. پرایدی از کنارم رد شد، اول آینه‌اش به فرمانم خورد، بعد شیشه جلو و عقبش گذشت و من نقش زمین شدم. روی آسفالت افتاده بودم و فقط فاصله لاستیک ماشین‌های عقبی با سرم را اندازه می‌گرفتم. کلاهم بود که جانم را نجات داد. راننده حتی زحمت پیاده شدن به خودش نداد. سرنشینش فقط گفت: «لااقل چراغی بذار که ببینیمت!» ...